In een grijs verleden (en nu misschien nog) was het bij mijn werkgever gebruikelijk om tijdens een sollicitatiegesprek te vragen "beschrijf eens wie je bent". Een lastige vraag vond ik en was dan ook niet tevreden met het door mij gegeven antwoord. Ik stuntelde iets van "Otto Slijkhuis en ik kan dit en dit, ik vind zus en zo en doe dan dat en dat". Het klonk mij niet al te sterk in de oren en waarschijnlijk degene die de vraag stelde ook niet.
Het heeft me aan het denken gezet over hoe het komt dat ik dit zo'n moeilijk te beantwoorden vraag vind. Het zoeken naar het antwoord speelt inmiddels een belangrijke rol in mijn leven. Dit zoeken bestond en bestaat vooral uit het lezen van boeken, het volgen van cursussen en het nadenken over de informatie die ik daardoor kreeg en krijg.
Nog een manier van zoeken is de discussie over dit thema met anderen. Sommigen vinden dit boeiend, anderen worden er kriegelig van. Mij helpt het om de zaken op een rijtje te zetten.
Discussie en kriegeligheid bestaan beide bij de gratie van oordelen. Als ik beschrijf wie ik ben en wat ik vind, geef ik in feite een verslag van een verzameling oordelen die ik in de loop van mijn leven opgedaan heb.
Oordelen kunnen zomaar aangepast worden. Onder andere door nieuwe inzichten of gebeurtenissen die al dan niet een grote impact op me hebben. Deze veranderen mijn oordelenverzameling. Ik beschrijf mezelf daarna anders. Mijn gedrag verandert mee met mijn oordelen. Maar ben ik dan daadwerkelijk iemand anders, of ben ik dezelfde entiteit waar andere oordelen in op komen?
Nu, meer dan 10 jaar nadat de zoektocht is begonnen, ben ik er nog niet uit. Ik denk wel dat ik nu in de juiste richting zoek. Dat maakt het zoeken gerichter, maar wanneer ik klaar ben, staat vooralsnog in de sterren.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten